Bu bir saplantı haline gelmişti! Neden 90’ların Hollywood’unda Meleklerin ve Şeytanların Sürekli Görüntüleri Vardı?
Tüm zamanlar kendince kaotikken, 90’lar Amerikan kültürü için daha fırtınalı dönemlerdi. Hollywood bu kaos ortamından beslendi: Mücadeleler, melekler ve iblisler filmlerde sıkça görülmeye başlandı.
Peki 1990’ların Hollywood’unun ünlü yapımlarındaki melekler ve şeytanlar neden birçok filmde takıntı haline geldi? Gelin hangi filmlerle karşılaştığımıza bir göz atalım… ?
Kaynak:https://collider.com/90s-movies-angel…
Şeytanlar ve melekler arasında büyük bir fark varsa, elbette Dünya’da var olmak için her zaman farklı niyetleri vardır.
Ortalıkta dolaşan şeytanlarla başlayalım, daha eğlenceli ve daha fazla kişiliğe sahipler. İblisler söz konusu olduğunda, genellikle savaşa, saf bir ruhun yozlaşmasına veya dünyanın sonunun gelmesine neden olmak isterler. Ya da statükodan sıkılırlar ve aksiyon yaratmak isterler. Üreticiler bu kaosu sunmaya bayılıyor.
Örneğin, ünlü yapımlardan Günlerin sonuİçinde , şeytan figürü, bir deccal yaratmak ve dünyanın sonunu getirmek için bir hanımla birlikte olmak için mücadele ediyor.
“The Prophecy”, insanlığın kaderi için savaşa giden melekler ve iblisler etrafında inşa edilmiş bir seridir.
Frank Langella, “The Ninth Gate”deki şeytan imgesi için 3 farklı eser bile yaratır.
Al Pacino ‘kötülük zengini’ sinemaların babası olarak şeytanın AvukatıDeccal’i yaratmak için Keanu Reeves’e işkence ediyor.
Cehennem, kötü güçler de gelişmekte olan süper kahraman türüne katılıyor.
yumurtlamakAyrıca cehennemden gelen bir iblis, Spawn’a kötü bir orduyu Armageddon’a götürebilmesi için harika güçler verir.
Öte yandan Hollywood yapımlarındaki meleklerimiz genel olarak dünyanın durumuyla pek ilgilenmezler. Dünyayı değiştirmek yerine insanların hayatlarını değiştirmeye odaklanırlar.
İnsanların travmalarını iyileştirmelerine, ölümden sonra yaşama devam etmelerine veya insan olarak büyümelerine yardımcı olmak istiyorlar.
Nicolas Cage’nın Melekler Şehribir melek figürü olarak.
William Hurt ve Andie Macdowell’in ortasında bir çöpçatanı oynamak isteyen melek Michael rolündeki John Travolta, aynı zamanda bireylerin aşk hayatlarına dokunarak hayatlarını iyileştirmek isteyen melek figürlerinden biridir.
“A Life Less Ordinary”de Delroy Lindo ve Holly Hunter çaresizce Ewan McGregor ve Cameron Diaz’ı bir arada tutmaya çalışıyor.
Gökten yeryüzüne gönderilen melekleri unutmayalım.
Ben Affleck ve Matt Damon Dogmaİçinde , sadece Cennete geri dönmek için bir savaş başlatırlar. Düşmüşyılında gökten yeryüzüne inen meleğimiz, sürekli ölümlü insanları etkilemekte, böylece insanları öldürmeye devam edebilmektedir.
Tekrar Kehanet’Ve Christopher Walken, cennetteki büyük bir iç savaşı kazanmak için bir insan ruhu bulmaya çalışıyor.
Bir de koruyucu meleğimiz var…
hayaletDemi Moore’da, Kalpler ve RuhlarRobert Downey Jr. veya Robin Williams’ın Cuba Gooding Jr.’ının korunması Hangi Rüyalar Gelebilirİlk akla gelen örneklerden biri de cennete yönlendirilmektir.
Peki 90’ların Hollywood yapımları neden iblisler, melekler, cennet ve cehennem imgelerine bu kadar “takıntılıydı”?
90’ların Hollywood’unda yeterince şey yapmak için kötülüğünden vazgeçecek bir şeytan yoktur ama bir meleğin dünyanın kötülüklerine yenik düşme şansı her zaman vardır.
O zamanki Amerikan kültürü bağlamında bakıldığında, bunun, zamanın esas olarak beyaz, orta sınıf ana akım izleyicilerinin memnuniyetine ve güvenliğine yönelik genel bir güvensizliği yansıttığı iddia ediliyor.
değişen hükümetler; teknoloji, eğlencenin tüketim ve pazarlama biçimleri, Oklahoma City bombalaması vb. Ulusal trajedilerin medyada yer alması gibi durumların ortasında köklü bir değişimin yaşanmasıyla her şeyin masumiyetini yitirdiğine inanılıyordu.
Bu tür sinemaların (dogmatik dini yapımlar olmaktan farklı olarak) dini estetik ve unsurlar kullanılarak yapılması seyirciye bir kaos sunmuş, onlara kaygılarını giderebilecekleri bir alan sunmuştur.
Ya da her şeyin düzeleceğine dair teselli edici bir güvence verilerek ruhlarını bir meleğin gözetlediği algısı yaratılır.
Bu nedenle, kıyamet iblis figürleri ve en çok ihtiyaç duyanların ruhlarını kurtarmak için inen melekler hakkında sinematik teşhir fikri, varoluşsal bir krizden geçen insanlar için bir tür sinematik terapi görevi gördü.
90’lardaki Amerikalı izleyiciler, görünüşe göre daha kötüsü için, etraflarında sürekli değişen bir dünyayı anlamlandırmak için bu molaya ihtiyaç duydular.
Ve 90’ların Hollywood’unda, insanların dünyanın sonunun geldiğine ikna olduğu bir zamanda, kitle irtibat makinesi trajedilerini bir tür rahatlatıcı ve aslında itici bir gösteriye dönüştürdü: Bir tür sinematik kilise yarattı.
Bu durum hakkında ne düşünüyorsunuz? Yorumlarda buluşalım…?
